ZİYAMIZ SÖNDÜ

Başlıkta “ziya” kelimesini tevriyeli kullanmamın bir sebebi de aldığımız acı bir haberin kalemimize değen duygularımız oldu. O bizim ziyamız yani ışığımızdı. Adı gibi etrafına ışıklar ve aydınlıklar saçan bir gönül dostu hal ehliydi.

Ziya Çarsancaklı ağabeyimizi kaybettik dostlar. Bir yıldız daha kaydı gönül ve kültür dünyamızdan. Çarsancaklı ailesinin asil insanlarından, gönül dostlarından biriydi Ziya ağabey.

Yaşadıkları, çektikleri ve anlattıkları vardı bunlara dair. Babası bedri beyin İstiklal Mahkemesi Başkanı Mazhar Müfit Bey tarafından Hacı Kaya, Yümnü Kulu, Haşim Karacimşit, Halil Bulut ve jandarmadan Emekli Mehmet Ağar ile birlikte sürgün edilmesinin ardından çocukluk hafızasına kazınan yokluklar ve sıkıntılı yıllar. Ve yıllar sonra yaşadıklarının özeti “Dert Yumağı” kitabı.

Dertliydi ki yaşadıklarını yumak yapıp kitabına sıkıştırmıştı.  Hem babasının sürgün yıllarını hem de o öneme ait tarihi olayları çok iyi biliyordu. 2007 yılında “Elazığ’da Bir Tarih Avazı” adlı uzun bir makale yazmış ve o dönem olaylarına ayna tutmuştu. Özellikle babasıyla birlikte sürgüne gönderilen Hacı kaya ile ilgili resmi belgelere dayalı önemli tespitleri vardı.

Son yıllarda kültür ve sanat mahfillerinde sıklıkla kendisini görüyor ve izliyorduk. Birçok yazar ve araştırmacıya kaynaklık edecek önemli oranda vesikayı sırf yok olmasın da yeni kuşaklar istifade etsin diye dağıtmıştı. O belgeler ışığında birçok kitap ve makaleler yazılmıştı.

Gerek İstanbul’da gerekse Elazığ’da yapılan ve merkezine Elazığ’ı alan tüm toplantılara üşenmeden, şikâyetçi olmadan katılır ve şehri için ne yapabilirim diye çırpınırdı.  Elazığ’a geldiğinde de dostlarını ziyaret eder onlarla geçmişe ait hatıralarını anlatırdı.

Ziya amcamız artık aramızda değil. Yaşadığı ömür süresinde etrafına ziya saçan, her türlü hayırlı işlerin başında olan Ziya Çarşancaklı’ya Allah’tan rahmet diliyoruz. Allah nur içinde yatırsın.

                                                                                           ELAZIĞ HAKİMİYET GAZETESİ