Şükrü KACAR

YOKLUĞUN HÜZNÜ

Şükrü KACAR

Ben yalnız

Ben yoksul

Ben sokaklarda

Şöyle ya da böyle sürünen bir insan

Yok arayanım

Bakamam yok

Yokluğun

Yalnızlığın hüznü

Vurmuş bir kez kapımı

Ben sokakta yalnız insan

Ne soran bir kimsem

Ne de arayan bir yakınım var

Ben talihsiz

Ben bırakılmış

Yalnız

Kimsesiz bir insan

Biraz sevgi

Bir de uzatılacak

Bir tatlı el istiyorum

Ben hüznün karanlığında

İşte geldim

İşte gidiyorum

Son olarak

Bir evsizler yurduma aldılar

Doyurdular karnımı

Beni de bir insan sandılar

Yazarın Diğer Yazıları