Ne yazabilirim ki yazılanlar, söylenenler çare olmadı mı ülkemin insanlarına? Ne oldu o Anadolu'ya? Ne oldu o irfana? Nerede yitirdik öz benliğimizi? Nerede kaybettik? Bu coğrafyada birinin burnu kanasa hep beraber üzüleceğimiz zamanlar. Bunca acıya sebep olan vahşilik bize nereden geldi?
Çocuklar ağlamasın, üzülmesin, kaybolmasın! Çocuklar dışarıya karşı korunurdu tehlikeli insanlardan, hayvanlardan. Şimdi ise ailesinden kim koruyacak bu çocukları? Anne değil mi her üzüldüğünde seslenilen kişi? Bir çocuk tehlikedeyken kimi çağıracak, kime seslenecek?
Bir olaydan duygulandı mı insan?
O zaman insansın, insan!
Sokakların güvenliği nerede kaldı? Hoşgörüyle davranan insanlar hangi köşede, hangi çay bahçesinde oturuyor? Şimdiki sokaklar, caddeler her an kavgaya, ölüme gebe. Araçlar artık bir yerden bir yere götürmüyor. Sadece sizi hastaneye, kendilerini sanayiye götürür hale geldi. Sabrın zerresi yok, zirvesini beklerken bu insanlardan. Koşmak serbest lakin ezmek için koşuluyor bu hayatta.
Unutma! Araçlar insan için.
Sen yoksan araç neye yarar?
Bu hayatta meşgul olmamız gereken işlerimiz, ailemiz, ideallerimiz var. Olağan hayatımızda bizi kendisiyle uğraştıracak küçük insanlarla uğraşmak istemiyoruz. Vaktimizi çalar hale geldiler. Böylece kendimize, ülkemize, insanlığa faydalı olamıyoruz.
Bize meşgul insanlar lazım,
İşgal edenler değil.
