Ezeli ve ebedi güç ve kudretin sahibi olan Yaradan’ın, tasarladığı insan projesi, yürürlüğe giriyordu, bir zelle ile kovulan Adem’in, kırk yıl nöbetini meleklerin tuttuğu, çamurdan, balçıktan yapılan maket gibi, bu gün bizlerin de taşıdığı bu naçiz beden, kalıba dökülerek hazırlanmıştı.
Emri ilahi ile Adem’in ruhuna, bu kalıba gir dendi, can burundan girerken, baş kısmı kımıldamaya başlamıştı, Yaradan dedi, Adem, vücuduna bak; unutma topraktan hasılsın, sadece beyin ve akıl ikame olmuştu, Adem; başını kaldırdı cansız o toprak bedene baktı müteakiben can bütün uzuvlara yürüdü ve ayaklandı.
Yüzyıllarca meleklerin hocalığını yapan İblis’i bir telaş sarmıştı. Bu kimdir? Bu ne oluyor diye, Yaratıcı İblise dedi, Adem’e, tazim secdesinde bulun; İblis, benim hamurum, ateşten, onun ki topraktan ben daha ulu ve üstünüm, ben secde etmem Adem’e (secde Allaha, tazim Adem içindi) dedi.
Yaradan dedi; Adem, topraktan ama sizden daha mücehhez, Adem, verilen akıl ile meleklerin bilmediği şeylerden bahsetmeye başladı.
Adem, ayrıca Yaradan’ım beni bağışla, nefsime uydum diyerek nedametini belirtti, belki de bu af dilenmesi üzerine tövbe kapısı açıldı, İblis ise ben özür dilemeyeceğim diyerek kafa tutmuştu. İblis en şedit cezaya çarptırılırken, insana; melekten daha üstün olma ve/veya hayvandan daha aşağı olabilecek bir özerlik verildi.
İnsan melekten de üstün olabilir, zira; peygamber meleklerden daha üstündü, hayvandan aşağı da olabilir, nitekim, Nemrut; tanrılık tasladı, bir sinek sürüsünün saldırısına uğrayınca, bütün zaptiyeler teyakkuza geçti, kendini tapınağın kozmik bölmesine attı, kapının anahtar deliğinden giren topal bir sinek, işi gereği, Nemrut’un burnundan girip, beynine yerleşti.
Günbegün ; sinek beyini yiyince büyüyor, Nemrut’un beyni küçülüyordu, sinek ceviz kadar olurken; Nemrut’un beyni armut kadar kalmıştı, vahim bir acı ile benliği yerle yeksan oldu gitti.
İşte; İblis’le, Adem’in farkı burada, her ikisi de hata yaptı ama Adem özür diledi, hatasını kabul etti, İblis ise özre yanaşmadı, boynuna ateşten halkalar takıldı.
Bu projenin bugünkü devamı da bizleriz; ‘benlik’ şeytanidir, insanın kalbini betonlaştırır, tevazu, tövbe, özür ise topraklaştırır insan benliğini. Beton zeminde bir çiçeğin boy verdiğini gören var mı ola;
Özür; bir kalp için bir nimettir. Güzelleştirir insanı.
Ne demişti Yunus;
Düştük ana rahminden pazara
Bir kefen aldık döndük mezara.....
Değer mi, hiç!
