“İnsan
Eşrefi mahlukattır derdi babam
Bu sözün sözler içerisinde bir yeri vardı…”
Dediğinde Sami Demirbağ Hocam, gençliğimin tüm heyecanlarında İsmet Özel’den habersiz geçen o en samimi ömrümde gerçekten bir eylül günü bilek damarlarımı kestiğimi bilmiyordum…
Evet, bu sözün sözler içerisinde bir anlamı vardı.
Ben insanın eşrefi mahlukat olduğunu babam dediği için değil, babamın ve ağabeyimin tanıdığım en şerefli mahlukat olduklarını görerek iman etmiştim.
Ve ben bir ömür bu ahlak üzre,
Bu sorumluluk üzre yaşadım…
“Damar kesildi, kandır akacak
Ama kan kesilince damardan sıcak
Sımsıcak kelimeler boşandı…”
Ben “Amentümü” daha yazmadım ama kesilince damarımdan dökülen kelimelerde bugüne kadar size tek kelime yalan yazmadım.
Söz, yine yazmayacağım…
Gönül isterdi ki size romantik bir genç devrimci edasıyla;
“Güneş doğacak, açacak çiçek
Çav bella çav bella çav bella çav çav çav
Gelip geçenler diyecek merhaba
Merhaba ey kızıl çiçek…”
Diyebilecek temiz bir aşkla sesleneyim…
Ama yine de bugün gönlümün temiz kalan en küçük zerresinden,
Yine,
Yeniden,
Merhaba…
