TRT’nin büyük bir ilgiyle izlenen, ‘Gönül Dağı’ dizisinin ister
istemez müptelası oldum.
Orada, Anadolu vardı… Dünden bugüne özlediğimiz bir kasaba kültürü vardı…
Hayatı, her gün doğumunda; ‘hayra, hasenata, iyiliklere, güzelliklere,
erdemliklere seferberlik bilen… Ahi Evran kültürünün yolcuları…
Mizahı, nüktesi, sevinci, sükûtu, çığlığı iç içe bir gergef misali…
Kars’tan Edirne’ye kadar 81 İlimiz, 922 İlçemiz/ veya Kasabamız,
18.252 Köyümüzle birlikte, ‘Bozkır Anadolu…’ şarkısını söyleriz. O
şarkılar, o türküler giderek unutulmaya yüz tutmuş gibi…
Gönül Dağı dizisinde, üç nesil arasında güçlü bir bağ görüyorsunuz… O
bağ ile birlikte; bir irade, bir ortak akıl ortaya konuyor… Güçlü bir
aile dokusu, kendi içerisinde ahenkli bir çevre… İnsanına, çözüm
noktasında moral zenginliği kazandıran, öğretmen modeli… Sözlerine her
zaman itibar edilen/ kendilerine danışılan/ müşküllerin çözüm odağında
yer alan aile büyükleri/ veya Kasabanın aksaçlıları…
Dizide yer alan, dolmuş Şoförü Sefer… Sessiz, sakin, dürüst, samimi,
içten yardımsever duruşuyla çevresinde sevgi odağındadır…
Buradan nereye geleceğim… Kendi doğduğum, toprağının kokusu, suyunun
azizliği, dost ve müşfik havasının verdiği nimetle haz duyduğum, ak
toprakların şirin ilçesi Ağın… 1956 yılında Ağın İlçesinin Saraycık
Köyü Konak Mezrasında dünyaya gelmişim… Bu küçük mezrada, ‘Konak
Hayatıyla/ Kültürüyle haşır neşir olmuşum…’ 1860’lı yıllarda inşa
edilen bu konakta, 7 nesil gelip geçmiş…
Bir ömrümüz, Elâzığ Şehrinde geçti… Ama köyümüzü/ toprağımızı terk
etmedik… 1960’lı yıllardan bugünlere sürekli bir şekilde geliş
gidişlerimiz oldu…
Bu yollarda bizlerin en kadim yol arkadaşı, “Yolların Efendisi…”
olarak da tanıdığım bir insan, Şoförümüz (Kara Kadir) lakabıyla Kadir
Özer’di.
Manas Yayınevi Koordinatörü Şener Bulut ve Eğitimci Yazar- Şair
Günerkan Aydoğmuş’la bir araya geliyoruz. 30 yıl boyunca, Ağın-Elâzığ
istikametinde, bir bakıma da, ‘kasaba şoförü…’ olarak da anılan ve
özellikle de, Ağın İlçesi ve çevre köylerinde sevilen/ güvenilir bir
insan olarak temayüz eden Şoför Kadir Özer ile ilgili bir program
yapalım… Bir bakıma, ‘yılların yorgunluğunu üzerinde taşıyan yolları/
o yalların erdemli simalarını konuşalım…’
Türkiye’mize ışık veren Keban Barajı/ veya onun oluşturduğu ‘doğal
göl…’ sosyal, kültürel ve iktisadi faktörlerle çok şeyleri
değiştirdi. Keban ve Karakaya Barajları ile birlikte Elâzığ İlinde,
100’ün üzerinde köy ve mezra olarak da anılan yerleşim yerleri sular
altında kaldı… Ağın İlçesinde de, sular altında kalan köylerimiz oldu…
Tabi ki, Ağın’a giden yollarda değişti… Ağın Köprüsü yapılıncaya
kadar, insanımız feribot kullanma durumunda kaldı…
“Bu Yolda…” isimli şiirimizde şöyle diyoruz;
“Bu yolda zorlukta var, kolaylıkta
Zorluk sabır ister, kolaylık şükür
Sıkıntı, deva bulur iyilikte
Hayır, infak ister, infakta hayır
Bir tebessümde nice güller açar
Gül aşkın koncası ruhumda açar…”
Ağın, Türkiye'nin, ‘günümüzde de cezaevi olmayan nadir ilçeleri
arasında…’ Son yıllarda, Türkiye’nin en fazla badem üretimi yapılan
İlçeleri arasında yer almaya başladı. Ağın İlçesinde, son yıllarda,
“zeytin ağaçlarından da verim alınmaya başlandı…” Ağın Leblebisi artık
bir marka…
Ağın yöresi kendi iklimine özgü narı ve üzümüyle de, halkımız arasında
bilinmektedir.
Baraj öncesi yılları da, Barajdan sonraki yılları da birlikte yaşadık…
Bu yolların, ‘zahmetini/ eziyetini/ çilesini bilmedik…’ O yollara,
hasretle uzandık! Kışında da, baharında da farklı güzellikleri
yaşadığımız bizlerin içli ve bir o kadar da, narin ve mahcup
coğrafyası…
“Yol ver dağlar, hasretime varayım!
İçimdeki yangınları sarayım
Kıştır, kardır, fırtınadır yolumuz;
Bu sis, âlamette nasıl durayım?”
Yolların Efendisi, Kadir Özer’le birlikte bir Ağın yıllarca taşındı,
sanki… Elâzığ’dan Ağın’a, Ağın İlçemizden Elâzığ’a sürekli bir göç
dalgası… Ağın’dan Elâzığ’a her gidişlerinde aileler; ‘bağın, bahçenin
bütün nevalasıyla birlikte…’ dolmuşu doldururlardı. İçerisinde
bulunduğunuz mevsimin kokusu içinize kadar sinerdi.
“Gençliğinde yol sapaymış, yokuşmuş
Gözlerin yıldızlara, aya kaymış
Kim der ki, bu delikanlı yaya kalmış!
Kollarına sanki kanat takmışlar
Yürürdük Ağın’a, Konak Tepesine…
Şimdi geldik, ihtiyarlık çağına!”
Konak Köyümüzün tepesinde, Kara Kadir’i ne kadar bekledik? O
bekleyişimiz bile üzerimizdeki yorgunluğu atıyordu…
“Ecdat, “yolcu yolunda gerek” demiş
Sade, “hak yolunda bedel ödemiş”
Nazar et zamana, dün ile bugün!
Arasına, “hasret köprüsü” demiş!”
Geçtiğimiz gün, artık emekli şoförümüz Kadir Özer’i telefonda aradım.
Hal hatır sorduk. Eskileri bir daha birlikte yâd ettik. Kendilerinin
ifadeleriyle, 30 yıl bu yollara emek verdikten sonra 22 yıldır emekli
hayatını Elâzığ’da geçirdiğini belirttiler.
30 Yıl boyunca, Elâzığ Poyraz, Keban ve Ağın ilçemizin postasını da
taşımışlar. Sabahın 08 sularında, Elâzığ’dan Ağın ilçemize revan olan
Kadir Beyimiz, aynı günün saat 14.00 sularında Ağın İlçesinden
yolcularını alarak Elâzığ’a dönüş yapıyorlar.
Telefonda, Yolların Efendisi Kadir Özer bizlere, artık yorgun olduğunu
söylüyorlardı.
“Yorgunum, zaman yorgun, mevsim yorgun
Ufkumu besleyen düşlerim yorgun
Uzaklarda hasretin, çilem oldu
Gam kervanına yürü desem, yol yorgun
“Sessiz gemi yol alırken limandan”
Sanki rüzgâr yorgun, dalgalar yorgun
Felek döndü, sabrım sükûta erdi.”
Hemen şunu ifade etmeliyim, 2024 yılının şu Kasım Ayında halen Elâzığ
Şehrimizden sabahları Ağın İlçemize yolcularımızı taşıyacak vasıtamız
yok!
Yolların Efendisi Kadir Özer, Ağın İlçemize/ ve insanına o kadar
sevdalı ki, her sabah saat 08. Sularında sadece yolcusunu değil, Ağın
İlçesinin bütün ihtiyacını/ kendisine emanet edilen ne varsa onları da
beraberinde taşıyor.
Düşünüyorum da, ‘stabilize yollarda…’ toza toprağa bulanarak yıllarca
gidiş-gelişlerimiz oldu. Günümüzde, yollarımız iyileştirildi…
Teknolojinin bütün imkânları seferber edildi. Bir eksiğimiz var ki, en
büyük kaybımız; ‘o yolların çilekeş insanları yok artık…’ Ne diyoruz
bizler, dün imkânsızlıklara rağmen daha huzurluyduk… Öyle ki, “ahde
vefa…” gibi yürekli dostlarla birlikte çetin yollar aşılıyordu.
Selam ve muhabbetle
