Ruhumun derinliklerinden kalkan
Hüzün yüklü gemiler,
Yanaşırlar gönül limanıma her gece birer birer,
Mazimden getirdikleri yüklerini
Umutlarımın koyu gölgelerine
Bırakıp giderler.
İşte o an ne ümit kalır hayata dair,
ne de itimat kalır,
Benliğim çaresizlik içinde
bilinmezliğe doğru yol alır.
Hep bu yüzden başka baharlara tehirlidir,
sevinçlerim de hazlarım da,
Mutluluğum her dem firaridir saklanır puslu yalnızlıklarımda.
Özlediğim menekşe kokulu baharları,
düşünürken kendimce,
Erken söner yıldızlar akşam çöker gözlerime,
Hazan renklerine bürünür umutlarım,
Derinlerde bir ince sızı kalır sadece...
