En yakın düşman
Samsun'dan gelen haber bağrımızı 42 parçaya böldü. 42 gündür kayıp olan 35 yaşındaki kadının cesedi naylon poşette çürümüş halde bulundu.
17 Aralık’ta evinden ayrılan ve ailesinin 24 Aralık’ta polise kayıp başvurusu yaptığı Arzu Aygün’den alınan habere yürek dayanmıyor.
Ve maalesef ki yine olayla ilgili kayıp kadının akrabası yani "en yakını" olduğu ileri sürülen bir şahıs gözaltına alındı. Ve zaten şahsın suçunu itiraf etmesiyle cesedin bulunduğu yer anlaşılmış.
Yara aynı yerden ve kaç bininci kez!.. Mağdur aynı, mağdur eden aynı!.. İnsanın insan katliamı maalesef yeniden tezahür etti. Samsun’dan hortladı bu dehşet bu kez.
Bu olay bizlere acı gerçeğimizle bir an önce yüzleşmemiz gerektiğini hatırlatıyor mu hala? Kadın şiddeti nidasıyla ve yahut, devletin yetersizliği vaveylasının yanına artık bireysel olarak insanlarımızın insanı ilişkilerine revizyon şartını nüksetme zamanı değil mi?
Her ne olursa olsun, kim olursa olsun... Koca, eş, evlat arkadaş dost, akraba daha bilmem ne bela olmadan zulümata duçar etmeden ilişkilerimize kontrollü bir sınır getirmek için, önceki tüm bildiklerimizi unutma çağında olduğumuzu anlayalım artık. En yakınımız ettiğimiz kimselerin düşmanca saldırılarına maruz tutulmayalım!
Değişimin insanın kendisinde başlayacağı gerçeği ile bilindik rutin tepkilerden ziyade yapmadığımızı yapmaktan beri kalmayalım artık.
Bu ateş çok yönlü bir dalga haline geldi. Bizi bizden başkası koruyamaz. Ki kaldı ki kötü bir emsal sonrakilerin hayatını bir nebze koruyabilir.
Ne giden canı ne de yanan canı eski haline getiremez. İnsanın en yakınına bile sınırlı olması gereken bir çağdayken sınırsız ilişkileri özendiren bizleri o dipsiz kuyuya çeken tüm argümanları yakıp yıkmak birinci vazifemiz olmalı artık.
Kadınıyla erkeğiyle topyekun bunu idrak ederek hayatımıza yayalım bir zahmet. Yoksa sonu gelmeyen zulmetlere çanak tutmaya hep beraber devam edeceğiz. Biricik olan herkes önce kendini merkeze alıp önce "can" demeyi bilsin de canımız kırk parçaya bölünmesin gayrı.
