ELAZIĞ'IN PARİSİ

Başlığı görünce merak ettiniz neresiymiş bu Paris diye. Fakat oralı olanlar okur okumaz anladılar Maden olduğunu; eski Maden.

     Şimdilerden bahsetmiyorum elbet. Bahsettiğim Paris yirmi yıl öncesi belki de. Çarşısı, evleri, deresi, lokantaları, tenis kortu, çeşmeleri… Daha uzun uzadıya yazabileceğim güzellikleri var. Bir tarih bir medeniyet ve bir kültürdür aslında Maden.

    Gelgelelim yitirdi kendini, kaybolup giden bir emeklinin kaderi gibi Maden. Elazığ’da dahi lokanta yok iken Maden’de iki üç tane olduğunu,

Doğu Anadolu’da tenisin spor olarak bile çok bilinmediği zamanlarda Maden’de tenis kortunun olduğunu, sinemanın aktifliğini hep duyardık. Öyle bir yerdi ki Maden, küçük bir Paris gibi salınırdı Elazığ ile Diyarbakır arasında. Bir yemek, müzik ve belki de bir yaşayış tarzıydı Maden.

    Ne yazık ki geçmiş zamanda kuruyorum cümlelerimi, üzülerek. Tabi geçim kaynağı olan bakır fabrikası bel kemiğiydi ilçenin. Dicle’nin kolu bir gelin gibi süzülürken aşağıda fabrika bacası aralıksız çalışırdı. Bacadan çıkan duman derenin akışına inat havada akar giderdi.yığınla işçi çarşıdan geçer hanımla kat kat yamaca yaslanmış evlerde hazırlık içinde… çocuklar sokaklarda geleceği inşa ediyorlar; kimi damlar üzerinde çubukla resim çizerek kimi seksek  kimi ’gözmacı’  oynayarak.

    Büyük bir masal içinde yaşıyorken biz, yazın köylerde kışın Maden’de ya emekli olup terk ettik ya da fabrikayı aldılar Maden’den, ilçeyi ıssız bıraktık. Kazançsız kalan Madenli ya Bursa’ya ya Mersin’e   ya İstanbul’a ya da İzmir’e…

    Bölük bölük dağıldı Madenli, koca bir kültürü koca bir şehri geride bırakarak. Şırıl şırıl akan dere sessiz, gelinciğin boynu bükük kalmış. Ne Kortik neşeli ne de Camiikebir. Yabancılaşır mı insan bu kadar? Ayrılabilir mi bunca kolay?

     Şiir şiir yazılan anılar, hiç unutulmayacak dostluklar komşuluklar ardında böyle mi bırakılır? Adına şarkılar yazılıp söylenen Maden  sevdiğini bekleyen gibi bekler biraz yıkık biraz yalnız biraz kırgın…

     Bakırın ilk olarak bulunup işlendiği Fırat ile Dicle arası diye anlatılan yer burası; bir tarih bir medeniyet olarak yabancı araştırmalara girmiş Maden.

     Yitip gitmeye terk edilen Maden kaderine bırakılmış, ya olası bir göçük ile tamamen silinecek tarihten ya da fabrikasına destek çıkılarak, iktisadı iyileştirilerek ayakta tutulacak, yürütülecek.

     Maden aslında bir sevda Maden başlı başına bir dünya. El uzatmalı tutup elinden çekmeli bu yana. Hani diyorum Maden üzgün, hani yasta ya… Duysalar sesimizi, biri el uzatsa… Duysa sesimizi Madenli hem şehirliler, dillerde hep dua. Şimdi ilçe türküdeki gibi; Maden’in altı dere selam söyle o yare, duydum murat almamış yüreğim pare pare…