Alışıyor İnsan..
Zordur ayrılıklar. Şehirden, emek verdiğiniz kurumdan, dostlardan ve sevdiklerimizden. Geçmişin hatıraları ve güzellikleriyle doludur hafızanız.
Şehrin her bir noktası, caddesi hatta kuytu köşelerinde biriktirdikleriniz anılarınız vardır.
Öğrencilik yıllarınız, sonra hayata atılmalarınız ve hayat mücadelenizin hikayesini yazdığınız şehirden ve muhitten, en önemlisi de içindeki dostlarınızdan ayrılmanın hüznünü de omuzlayıp gidersiniz bir gün.
Ve bir radyodan adınıza bir şarkı istendiği duyarsınız belki Ayşen Birgör’ün sesinden..
“Gidersen gidişin vedasız olsun
Yüreğim dayanmaz belki kim bilir
O son kez bakışın riyasız olsun
Umudum tükenmez belki kim bilir”
Umudun hep tükenmemesi istenir ve arzu edilir ama umudun da tükendiği bir radde vardır ve dönüşü de imkânsız gibidir.
Yeni bir şehre ve hayata yelken açmak ve buna alışmak çok kolay değil ama imkânsız da değil.
Ne diyordu kadim dost; “Nelere alışıyor insan; ne alışamam dediklerine, ne unutulmuş vaatlere… Hayatta ‘yapmam, yaptıramaz’ denilenlere… Görmezsem ölürüm deyip çekip gidenlere.”
Evet, zamanla alışıyor insan. Ayrılıklara bile…
