AĞLAMAK İSTİYORUM

Bayram vardı ama hüzünlüydü. Bayramdı belki ama gönlümüzün onca arzuları  ve özlemine karşın evimiz kapalıydı, biz kapalıydık. Evleri geçtik sokak kapalı, cadde kapalıydı. Yürüyen insanlar, göremediğiniz çocukların bayram neşesini yansıtacak en küçük bir ses ve nefes yoktu.

Ve ilginçtir, bu bayram gökyüzü bile bayramın hüznüne ortak olmuş, önce alabildiğine kararmış sonrasında da duygularına hâkim olamayarak başlamıştı gözyaşlarını dökmeye. Hem de en şiddetlisiyle  bardaktan boşalırcasına.

İşte bu günün akşamında Elazığ’dan tüm dünyaya örnek bir olay yansıdı. Depremden bugüne halkımızın yanında olan Vefa Sosyal destek gurubu olarak Kuyulu  Köyüne bayramlaşma amacıyla giden bayan jandarma ekibi.

Kapıyı çalıyor ve muhtemelen yalnız yaşayan dede ve ninenin bayramını kutluyorlar. Yanlarında getirdikleri hediye ile bir gül takdim ediyorlar.

Ninenin “gelen kimdir” sorusuna dedenin cevabı “bizim askerler”…O kadar benimsemiş o kadar vatanı, milleti ve ordusuyla et-kemik olmuş ki sanki kendi kızıymış gibi bizim askerler diyor.

Sonra dede, belki de tek geçim kaynağı emekli maaşı olmasına rağmen cebinden çıkardığı 100 TL’yi bayan jandarmalara bayram harçlığı olarak vermek istiyor.

Jandarmalar almıyor tabi. Bu manzarayı gören nine, eşinin elinden aldığı parayı ısrarla jandarma kızlarına vermek istiyor. İşte o an ninenin yüzündeki ifade, o hamleler  ve o ısrar…Tıpkı gökyüzü gibi benim de gözyaşlarımı boşalttı.

Bu safiyane, bu sadıkane ve bu derece naif bir hareket bize yakışırdı, bizim olurdu, Elazığ olurdu…

Yokluğa, mağduriyete rağmen sırf bayram geleneklerini yaşatmak, sırf kapıya kadar gelen kamu görevlisi de olsa bahşiş vermede çok ama çok ısrarcı olmak, devletine bağlılığını “bizim askerler” diyerek yüreğinden gelen sesle tanıtmak…

Gurur duyduk, hüzünlendik ve böylesi bir milletimiz olduğu için mutluluktan ağladık.

Siz hep var olun. Bize bakmayın siz. Tıpkı Yeni Türkü’nün dediği gibi; “Yenik düşüyor her şey zamana. Biz büyüdük ve kirlendi dünya.”