Yıllardır hayalden öteye gitmeyen bir düşüncemi sizlerle paylaşmanın vakti geldi sanırım. Öylesine çok tecrübeler yaşadım ki bunları klavyenin tuşlarına dokunarak kitap haine getirmeye ramak kaldı diyebilirim.
İmtihanımız için içi dolu, gerçek gözlerin çekimiyle boş olan dünyada, çocukluğumuzdan günümüze kadar neler görüp yaşadığımıza, yokluğu, sağ sol dedikleri lanet terörde kardeşin kardeşine nasıl kıydığına, yaşadığımız sokaklarda kapının önünde silah ve bomba sesleriyle güne nasıl uyandığımıza götürmeye çalışacağım sizi. Sokağımızı, mahallemizi, top oynadığımız okul bahçelerini, gazozu, simidi, Ankara lastiğini, naylon topu, bilyeli arabayı, telli arabadaki aksesuarı, saklambacı, sapanı, çelik çomağı, çemberi, misketi, topacı, cevizi kemik aşığı, karpiti, yakar top oyununu taşıyacağım sizler.
Mahallemizdeki dostluğu komşuluğu, sac ekmeğini, kapımızın önünü, oturup sohbetler, çaylar için süpürülen sulanan evlerin önlerini, bahçemizdeki dut ağacını, o dutun halen nasıl söylendiğini, bereketiyle mahalleliye nasıl yettiğini, okul bahçesinde top oynayan büyüklerimin ve küçüklerimin evimizin bahçesindeki çeşme suyuna nasıl koştuklarını, suya doyasıya nasıl dokunduklarına götürmeye çalışacağım sizi.
Sinirli, sıkıntılı anlarımda olacak kitapta. Öyle ’ki menfaati için adam satanlara, üç günlük dünyada iki kuruş için yalanla yıkananlara, torba doldururken altındaki deliği görmeyenlere, çıkarı için yanındakilerini sırtından vuranlara başparmağımla dokunmalar ekleyeceğim hiç kuşkusuz.
Onlar ‘ki Hz. Mevlana’nın dediği gibi, “Nice insanlar gördüm üzerinde elbise yok, Nice elbiseler gördüm içerisinde insan yok”. Sözüne şapka çıkartıp, elekten geçenleri, dökülenleri, kalanları görmeye çalışacağım görmekle bakmak arasındaki farkı bilerek.
Yetim ve öksüz büyüdüğüm yıllardan kesitler ekleyip, saf ve gün yüzü görmemiş duygularımı sayfaların arasında saklanmış gül yaprakları gibi her daim bakmaya çalışacağım. Soğuk su satış kovama kapalı çarşıda buz satan adamın ölçü birimi testereyi, boya sandığımızdaki eksik malzemeler için yemenicilere nasıl koştuğumu, evlere odun kömür taşımak için yaptığım hamallığı, simit satmak için gecenin alaca karanlığında fırına koşup sıra kapmayı nasıl yaşadığımı anlatmaya çalışacağım. Sattığım suyla elini yüzünü yıkayıp, bardak, bardak su içen parasını vermeden giden sarhoşları, ayakkabısını boyatıp parasını vermek bir yana tokat yediğim sözde benden büyükleri, sigara satarken veresiyem olsun diyerek bir daha yüzünü görmediklerimi taşıyacağım sizlerin karşısına.
Benimde amacım var, bende insanım, bende nefes derken aldığımız nefesi, geçmişle olan mutluluğumuzu çocuklarda yaşasın, taşısın istiyorum. Çocuklar bizim, çocuklar hepimizin, bakın çocukları kaybetmek üzereyiz, onlar mutsuz, huzursuz, çocuklar uzaklaştı artık aileden, toplumdan. Akrabasını, komşusunu, dayısını, teyzesini, amcasını yaşadığı yeri, çevresini, mahallesini tanımıyorlar artık. Çocukları biz evin içerisinde kaybettik, aynı sofrada oturulmuyor, aynı tabakta yenilmiyor, aynı hava teneffüs edilmiyor, çocukların dünyaları değişti, zehir ile teknolojinin alıp götürdüklerine esir oldular.
Bizim amacımız dostlarımızı geçmişe götürüp anılarına mutluluk serpiştirmenin yanı sıra geleceğimizi emanet edeceğimiz çocuklarımızla bu kitapta beraber yolculuk yapmak olacaktır. Kazanır mıyız onları derken kaybetmek için yola çıkmayacağımın bilinmesini istiyorum.
Evet, sevgili dostlarım sıradaki projeler ve yapacağım yolculuklar için zorluk çekeceğimi biliyorum. Hangi vasıta gelir, hangisi beni alır, hangisiyle yolculuğa çıkarım bilemiyorum, Allah yar ve yardımcımız olsun diyorum.
Sizleri seviyorum, gevşemeyin hemen, amansız hastalığın ahtapot gibi kolları artık yayılmaya başladı. Sağlıkla kalın esen kalın.
