Elazığspor’u kuruluşundan beri takip edenler için böyle bir sezon yok!
Son 40 yılı yaşayanlar ve benim gibi son 30 yılını en ince ayrıntısına kadar hatırlayanlar için de böyle bir sezon yok!
Son 20 yılın tanıkları için, hatta son 10 yıldır bu takımı tribünlerde destekleyen genç kuşak taraftarlar için de bu sezonun bir benzeri yok!
Düşünün ki koca kulübün bir başkanı ve yönetim kurulu var, ama başkan ve yönetim kurulu gündelik sorunları bile çözmekten uzaklar.
Takımın başında bir teknik direktör var, ama o da takımı maça hazırlamada, motive etmede, maç içi strateji geliştirmede yok!
Takımın futbolcu kadrosunu oluşturan isimli isimsiz bir sürü oyuncu var. Onlarda da gerçek performanslarının üçte biri yok, motivasyon yok, kenetlenme yok, inanç yok!
Takımın yüzbinlerce gönüllüsünün olduğu söyleniyor. Sosyal medya ortamında yazan çizen, yorumlayan binler var, ama stadyumun taraftar tribününde taraftar gruplarının bir kısmı ve 300 biletli seyirciden başka kimse yok!
Takımı kurtarması beklenen kişilerin ismi var, kendileri yok!
Bu kadar yokluğun yaşandığı bir sezonu hatırlamıyorum.
Evet, bu kulübün başkansız kaldığı, futbolcusunun antrenmana çıkmadığı, mutfağında aş kaynamadığı başka birkaç sezonu daha oldu, ama umudun yokluğunu hiç bu kadar yaşamadı bu şehir ve bu taraftar.
Rakip Gazişehir Gaziantep Futbol Kulübü’ne bakıyorsunuz bizim maça gelene kadar yedi maçta 6 gol atmışlar. Bizim maçta filelerimize gönderdikleri gol sayısı 5!
Oyuncumuz anlamsızca kırmızı kart görmüş ve takımı eksik bırakmış olabilir, hakem de çok kötü olabilir bunları anlarım. Ama Elazığspor’un kendi sahsında bu kadar dağınık, bu kadar umutsuz, bu kadar anlamsız bir oyun sergilemesini anlayamam.
İçerideki sorunlar ne olursa olsun, sahaya çıkmış bir oyuncu kadrosunun 20 dakikada 4 gol yemesini kimse bana anlatamaz.
Sekiz hafta geride kaldı. Sekiz maçın altısı kaybedilmiş. Bu izah edilebilir bir durum değil, böyle bir başka sezonu yok Elazığspor’un. Kazanılan tek maç Karabükspor maçı ki onu da kazançtan saymamak gerekir, zira Karabük takımının durumu ortada.
İddia ediyorum koşullar ne olursa olsun bu takım bugünkünden çok daha iyi bir kıvama gelebilir, belli bir oyun pratiği kazanabilir ve daha fazla puan toplayabilirdi. Gereği yapılmadı, yapılamadı.
Durum artık çok kritik ve hayati bir aşamaya geldi. Elazığspor için alarm zilleri çalıyor. Bu girdaptan çıkmak için hâlâ şans ve yeterli zaman var. Ancak mevcut yapıyla, bugünkü yönetimle ve bugünkü teknik direktörle bu zor, hatta olanaksız.
Zira camianın ve takımın heyecanını en fazla yitirmiş kesimi bunlar. Artık karar zamanı. Dillerden düşmeyen ‘’Marka Elazığspor ‘’ uçurumun kenarında.
50. yılında, gelecek 50. yılını planlamamız gereken takım, bugün yok olma ve tarih sayfalarından silinme tehlikesi ile karşı karşıya.
Ne yapılacaksa bugünden tezi yok, yapılmalı. Bu kadro bile, bu sezon, bu takımı ligde tutabilir. Bunun için bir kan değişikliği, yeni bir anlayış ve biraz destek lâzım.
Oyunculardaki disiplinsizliğin, teknik heyetteki heyecan eksikliğinin, yönetimdeki düşük performansın ortadan kaldırılması şart.
Türkiye spor kamuoyunda şehrimizi ve kulübümüzü daha fazla rencide etmeden gereği yapılmalı ve kulüpte acilen yeni bir yapılanmaya gidilmeli.
Unutmayalım beyler Başka Elazığspor Yok !
Bir sonraki yazımda buluşuncaya kadar sevgiyle ve huzurla kalın.
