YERYÜZÜ KİMİNDİR?

Bir kitap okumuştum; 'İslamda Dini Tefekkürün Yeniden Teşekkülü' yazarı Muhammed İkbal, Allame İkbal olarak ta bilinen; İslam alimi, şair, filozof ve politikacı, 1873 yılında Pakistan'ın Pencap eyaletinde doğan İKBAL ülkesinin siyasetine de katılmış,  'Siyaset; çalışmak, izzet ve şerefe davet etmektir' şeklinde politikayı yorumlayan bir deha.

                  Kurtuluş savaşı yıllarında; TÜRK HALKININ milli mücadelesine destek vermek için, o tarihte zor koşullarda yaşayan Pakistan halkını örgütleyerek, 1,5 milyon sterlin toplayarak Ankara hükümetine göndermiş,  21 Nisan 1938'de vefat eden ulusal kadim dost;  yüreğimizin mutena bir köşesinde yaşamaktadır.

                  İngiliz sömürüsüne karşı kaliteli ve manalı başkaldırışı ile Muhammed İkbal Pakistan'ının kuruluşundaki öz veri ve emeğinden dolayı Mehmet Akif Ersoy'a benzetilmiştir.

                 Kitapta sarsıcı açıklamalarla; insanın alışılmış düşünce sistemini  -üst eden yorum ve alıntılı kurgu düzeni ile harika; sayfa 221'de şöyle diyor, yazar.

Mevlana'nın şu sözlerini duyup heyecanlanmamak mümkün mü;

'Toprağın içinde

Maden ve taş ülkelerinde yaşadım

Sonra, hayvanlarla, yerde, havada ve deryalarda saatlerce dolaştım,

Yeni bir doğuş içinde,

Denize daldım, havada uçtum, yerde süründüm ve koştum,

Ve cevherimin bütün sırrı bir şekil içinde birleşti ve hepsini gözün önüne getirdi

Ve işte insan!

Sonra da gayem

Bulutlardan öte, göklerden öte

Hiç kimsenin değişmeyeceği ve ölmeyeceği yerde

Melek şeklinde, sonra yine yola

Gecenin ve gündüzün sınırları dışında

Ve hayat ve ölüm, gözle görülen veya görülmeyen,

Bütün varlıkların ezelden mevcut olduğu yerde, bir tek ve bütün olarak'

                 İnsan benliğinin gelişimi, insanın uyanışı ve yücelişi, Tanrı'ya vuslatın yolu aşktan geçer. İlimle akıl, akılla iman ve imanla aşkın terkibi noktasında. Duygu ve idraki ön planda tutar.

                İkbl, hayatı pasifize eden ve insanı tembel kılan kadercilik anlayışına son derece karşı, ona göre milletleri sefalete götüren ve aynı zamanda kölelerin sığınağı, kaderciliktir. Hlbuki hür irade yüksek ruhlu insanların düşünce tarzıdır.

                'Mevlna'nın 'şk bütün zehirleri bala çeviren iksir' anlayışı, İkbl tarafından çağımızda yaşanan acıları, mutluluğa çevirecek yegne kurtarıcı olarak görülmüştür.

                 İkbl'e göre asrın hastalığı sevgiden mahrum oluştur. Sevgisiz toplum güvensiz toplumdur. İçinden çürür. Aşk ve sevgi, dinin, hayatın ve benliğin itici gücüdür. Aşk insana kişilik kazandırdığı gibi, hayatın sırrını keşfetmeye yarar. Aşk geliştikçe benlik gelişir. Aşktan mahrum bir benliğin boşluklarını kin ve nefret doldurur.

                  İkbl'e göre sevgiye dayanmayan bir din anlayışı, hayatı tahrip eder, toplumu yıkar. Bir insanlık suçu haline geldiği gibi din de bunun kurumu haline gelir. İkbl, dinin, ahlakın aslının aşk olduğunu düşünür. Hatta: 'Müslüman şık değilse kfirdir' (E. H. 59) . Nitekim Mevlna da Divn-ı Kebîr'inde 'ben aşkı olmayan kişinin insanlığını inkr ederim' demektedir.'

                Muhammed İkbal'ın iki şiiriyle selamlaşalım.

YERYÜZÜ KİMİNDİR

toprağın derinliğinde tohuma can veren kim

deniz dalgalarından bulutları göğerten  kim

ufuklardan bitkilere yaşam sunan rüzgrı estiren kim

yeryüzü kimindir, o baktığın güneşin ışığını gönderen kim

buğday başağının gözelerini inci ile dolduran kim

mevsimleri sırasıyla değişme özelliği veren kim

ey toprak ağası bu topraklara bir bak senin mi ki, değil

babanın tapulu malı değil, benim değil, bilirim kimdir kim

ÖZÜ GEÇİCİ OLAN GÜZELDİR GERÇEKTEN

tanrıya sordu bir gün güzellik

sen beni niçin sonsuz kıldın ki dünyada

yanıt geldi: bir resim atölyesidir dünya

uzun bir yokluk gecesinin öyküsüdür

rengi ile ortaya çıktığından değişim

özü geçici olan güzeldir gerçekten

ay yakınlardaydı, duydu bu konuşmayı

söz yayıldı gökyüzünde, duydu seher yıldızı bile

yıldızlardan duyduğunu şebneme anlattı seher

göğün sözlerini iletti yerdeki ailesine

şebnemin haberiyle çiçeklerin gözleri yaşla doldu

goncanın küçücük yüreği gamdan kanla doldu

bahar ağlayarak çekip gitti bahçeden

gezmeye gelen gençlik, yaslara bürünüp gitti hemen