Mazi, Kalpteki Yara mı?
Her ne sebeple olursa olsun çok sevdiğimiz bir insandan, mekândan ayrıldığımızda içimizi sızlatan asıl duygu onu ilk gördüğümüzde kalbimize yerleşen hissi hatırlayışımızdır. İnsan güzel bir şeyden ayrılınca zihni de kalbi de onu gördüğü ilk âna gider.
İlk görev yerleri, meslekte ilk tanıştığınız insanlar, göreviniz esnasında kaderin sizle buluşturduğu ve yolunuzun kesiştiği değerli şahsiyetlerden ayrılığın sizde derin izler ve hatta yaralar bırakan böyle bir yakıcı sonucu da var ne yazık ki.
İlk görüşler, ilk konuşmalar, ilk konular belki de o süreçlerin en ve hatta hiç unutulmazları arasında ebedi kalır ve hiçbir zaman da küllenmez.
İnsanların siyasi mensubiyetleri de böyledir. İlk dünya görüşünün etkisi hep kalır sizde. Tam tersi bir mahallenin fanatik savunucusu olsanız bile gün gelir küllerin üzerin üflenince cevher ortaya çıkar ve gönlünüz bir nebze de olsa akar bu nehre.
Hayat belki bunlarla daha güzel ve daha anlamlı. Belki de şaire “mazi kalbimde bir yaradır” dedirten duygu da budur.
Geçmişe takılıp kalmak çok doğru değil lakin geçmişi unutmak hiç mümkün değil.